From China to New York: Emily ‘ s Adoption Story

toen ik elf maanden oud was, werden mijn zus en ik geadopteerd uit de provincie Jiangxi in China. Mijn ouders verwachtten slechts één kind te adopteren op dat moment, en jongen, waren ze verrast toen ze foto ‘ s kregen van twee babymeisjes. Volgens mijn ouders, en de papieren die ze van het weeshuis kregen, waren mijn zus en ik samen op straat gevonden op 1 dag oud, op 1 April 1999. Van daaruit werden we naar het weeshuis gebracht en kort daarna naar een pleeggezin gebracht. Toen we eenmaal in de Verenigde Staten aankwamen, werd door middel van DNA-tests ontdekt dat mijn zus en ik slechts drie procent verwant waren. We hadden dezelfde verjaardag, waren dezelfde leeftijd, en waren samen sinds de dag dat we geboren werden, maar we waren geen tweeling zoals iedereen dacht. Er was verder niets bekend over wie onze biologische ouders waren, waar we geboren zijn, hoe laat, en hoe we samen zijn gekomen.

toen ik jong was, omarmde ik zowel mijn Chinese als Amerikaanse culturen; echter, toen ik ouder werd, begon ik me verscheurd te voelen tussen beide. Mijn familie zou Chinees Nieuwjaar vieren in Chinatown en elk jaar, ik genoot ook van het doen van Chinese dans, het draaien van rode zakdoeken terwijl het dragen van uitgebreide kostuums en dansen voor duizend mensen. Echter, mijn leven nam een ommekeer in de vierde klas. Chinese taallessen werden vervangen door voetbalwedstrijden en Chinese Nieuwjaar vieringen werden kleiner. Ik vocht ook tegen verdriet en woede en vroeg me af waarom mijn biologische ouders me in de steek hadden gelaten en hoe mijn leven zou zijn geweest als ik in China was gebleven of in een andere familie was geadopteerd. Toen ging ik door een periode waarin ik mijn Chinese cultuur volledig afwees; ik wilde zo graag Amerikaans zijn en blond haar en witte huid hebben zoals mijn Ierse ouders, evenals iedereen om me heen. Ik voelde me overdreven zelfbewust in het openbaar, niet willen worden gezien met een blanke vader en moeder. Het hielp echter zeker dat ik mijn zus en een jongere broer had die op mij leek.

mijn zus, of mijn “tweeling”, wat ik haar soms noem, was mijn beste vriendin. Toen we opgroeiden, deden we bijna alles samen. We namen de meeste van dezelfde lessen, hadden dezelfde vrienden, en speelden dezelfde sporten. Ik vertrouwde haar (en nog steeds) over vrijwel alles. Ze is er geweest door de ups en downs en ik kon niet meer dankbaar zijn.

toen ik halverwege de negende klas van school overstapte, maakte mijn leven weer een omwenteling door. Ik kreeg de kans om mezelf opnieuw uit te vinden of mezelf te accepteren. De verhuizing dwong me om uit de doos te stappen, nieuwe mensen te ontmoeten, en mezelf academisch uit te dagen. Tijdens het eerste jaar besloot ik om geesteswetenschappen te volgen, een les waarin we discussieerden over onderwerpen en gedwongen werden om onze meningen te uiten. Voor ons laatste project kregen we de opdracht om een video over onszelf te maken en kregen we de mogelijkheid om het te delen of niet. In de video sprak ik over mijn worstelingen met verandering en het accepteren van wie ik ben. Het hardop zeggen voor de eerste keer, en dan kiezen om een van de weinige die de video gedeeld met de klas, leidde me naar mijn verleden te accepteren en het feit dat Ik Chinees en geadopteerd. Dit besef heeft er ook toe geleid dat ik meer vertrouwen heb in het openbaar en open met mensen die ik niet zo goed ken.

op dit punt in mijn leven, ga ik nog steeds heen en weer met hoe ik me voel over zowel mijn Chinese als Amerikaanse cultuur. Ik hou van waar ik ben en ik hou van de familie waarin ik geadopteerd ben. Ik had niet om meer liefhebbende en ondersteunende ouders kunnen vragen. Ze zijn er voor mij geweest door de hoogte-en dieptepunten en proberen altijd te doen wat het beste is voor mezelf, mijn zus en mijn broer. Hun beslissing om te verhuizen zodat we naar een betere school kunnen gaan en meer kansen hebben, laat zien hoe graag ze willen dat we slagen. Echter, Chinees zijn zal altijd deel uitmaken van wie ik ben, ook al voel ik me niet altijd Chinees omdat ik door blanke ouders ben opgevoed en in een stad woon die vrijwel helemaal blank is. Ik heb geen interesse in het opsporen van mijn biologische ouders op dit moment, maar Ik wil terug naar China en meer leren over de cultuur op een bepaald moment in de toekomst, omdat het een integraal onderdeel is van wie ik ben.

ik hoop dat bij het delen van mijn verhaal, iemand anders kan relateren aan de gevoelens die ik heb meegemaakt, en nog steeds door te gaan als een transraciale adoptee. Ik wil dat andere mensen weten dat er andere mensen zijn die worstelen met soortgelijke gevoelens. Echter, mijn verleden en alles wat ik heb meegemaakt hebben geholpen om te vormen wie ik nu ben. Aan het eind van de dag, zou ik het niet anders willen. Ik ben er trots op een Gladney baby te zijn en ik ben zo dankbaar voor alle kansen die ik heb gehad en alles wat ik heb om naar uit te kijken in de toekomst.

~ Emily